Wacht effe… Gebeurt dit echt? Dat is wat ik dacht toen ik plotseling een Facebook messenger-bericht ontving van de Amerikaanse zwemlegende Lynne Cox. Met de vraag of ik zin had om die avond met haar en haar man Steven uit eten te gaan in Rotterdam.
Hoe dit zo ineens kon gebeuren? Sociale media. Gevalletje op het juiste moment op de juiste (digitale) plek zijn. Ik zou zeggen: 75% toeval, 24% geluk en een heel klein snufje assertiviteit.
Alweer een aantal jaar terug bekeek ik op een onbewaakt moment het Facebook-profiel van zwemlegende Lynne Cox. Dat is een naam die niet-zwemmers misschien niet zoveel zegt. Om jullie een indruk te geven: zij brak meerdere malen het snelheidsrecord voor een kanaaloversteek (niet het vrouwen-record, het menselijke record).
Ze zwom in 1987 ruim twee uur in het ijskoude water van de Beringstraat als een politiek statement dat volgens Ronald Reagan bijdroeg aan het beëindigen van de koude oorlog. Ze schreef meerdere boeken over haar zwemavonturen. En de lijst is nog veel langer…
Toen ik haar Facebook-profiel bekeek, drukte ik per ongeluk op de vrienden-knop. Tot mijn verbazing werd het verzoek geaccepteerd. En kreeg ik later zelfs leuke felicitatieberichtjes op mijn verjaardagen. Met gesprekjes over zwemmen enzo.
Pas zag ik een post voorbij komen met foto van Lynne en haar man in Amsterdam. Ik typte eronder “If you need tips about Amsterdam, please feel free to ask”. Die avond kreeg ik een messenger-bericht. Met uitnodiging om samen met haar en haar man Steven te gaan eten in Rotterdam.
Zoiets is natuurlijk het leukste met een mede-fangirl. Dus ik stuurde een berichtje aan een zwemvriendin “Heb je zin om morgen mee te gaan voor een hapje eten met Lynne Cox?”. Niet een zin die ik ooit had gedacht nodig te hebben in mijn leven
En dan zit je ineens aan tafel met twee geweldig leuke, open en geïnteresseerde mensen. Waarmee je naast zwemmen ook nog andere interesses gemeen blijkt te hebben. Want Steven was ooit operazanger en werkt nu als consultant voor allerlei concertzalen. En waarmee het gewoon heel gezellig praten is. Zodat je bijna vergeet dat je te maken hebt met de persoon wiens naam je steevast noemt als je de vraag krijgt “welke persoon inspireert jou?”.
Deze ervaring vervult me met een diep gevoel van dankbaarheid. Alsof het leven je een cadeautje geeft. Zo van “Astu, ik heb een cadeautje voor je, je raadt nooit wat het is maar heel veel plezier!”
